Κατηγορία: Διδακτικές Ιστορίες

«Τι νόημα έχει το δελτίο καιρού!..» αναρωτήθηκε.
«Δελτίο ψυχής έπρεπε να βγάζουν», είπε φωναχτά.
«Άστατα φαινόμενα με ακραίες συναισθηματικές καταιγίδες», σκέφτηκε ότι θα ήταν το δελτίο για την δική του ψυχή.

Για πολύ καιρό βασανιζόταν από συναισθηματική ξηρασία, δεν τον ένοιαζε – τότε – αν θα ζούσε ή αν θα πέθαινε. Η ζωή και ό,τι είχε σχέση με αυτή του ήταν εντελώς αδιάφορα.

Μα πάνε τώρα μερικές μέρες που το δελτίο άλλαξε, χειμώνιασε, καλοκαίριασε, δεν ήξερε. Δεν ήταν ειδικός για να καταλάβει.
Το σίγουρο είναι ότι κάτι σημαντικό άλλαξε, στην αρχή του φάνηκε πως ήταν προς το χειρότερο, μα τώρα…



Τώρα δεν ήταν σίγουρος αν προτιμούσε την συναισθηματική απροσφορότητα της τότε εποχής από την αστάθεια των συναισθηματικών φαινόμενων της σημερινής.
Το σκέφτηκε για ακόμα λίγο, δεν μπορούσε να αποφασίσει. Αν και στα εσώψυχα του ήξερε και ας μην ήθελε να το παραδεχτεί. Ένιωθε ότι η ζωή έγινε πιο ενδιαφέρουσα, ότι η ζωή απέκτησε επιτέλους τα δικά της χρώματα και ας ήτανε και σκούρα.

Ξαφνικά τον κυρίευσε ένας τυφώνας άγχους. Αυτά τα φαινόμενα τον έπιαναν Διαβάστε περισσότερα “Μια χούφτα λουλούδια”

Η μελωδία από το ξυπνητήρι ακούστηκε ξανά αποκρουστική και βασανιστική, έπαψε όμως προ πολλού να είναι μελωδία για τα αυτιά του. Έπαψε να είναι η ευχάριστη συνέχεια γλυκών ήχων και ρυθμού την πρώτη μέρα που τον ξύπνησε. Από τότε πάει πολύς καιρός, σταδιακά ασχήμιζε, αγρίευε…Τώρα είναι ένας βασανιστικός θόρυβος, ένας δυνάστης που μαστιγώνει τα αυτιά και τον σπρώχνει έξω από τα γλυκά του όνειρα, έξω από την ζεστασιά του κρεβατιού.

Ο θόρυβος ηχούσε στα αυτιά του με τόση μανία που τον έπιασε αναγούλα, πάτησε σνουζ, του άρεσε να αναβάλλει πράγματα και καταστάσεις και αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μπορούσε να αναβάλει, άσε που κάποτε είχε διαβάσει σε μια έρευνα ότι οι άνθρωποι που πατάνε αναβολή στο ξυπνητήρι είναι εξυπνότεροι από τον μέσο όρο. Στην ίδια έρευνα κατάλαβε πως είναι Κουκουβάγια σε θέματα ύπνου, του άρεσε να ξυπνάει αργά και να κοιμάται τα ξημερώματα… “Ας όψεται η ανάγκη” μονολόγησε στον εαυτό του “ας όψεται η ανάγκη!..”

«Οι άνθρωποι κουκουβάγιες είναι πιο ευφυείς…» Η εικόνα μιας κουκουβάγιας να πετά στον νυχτερινό ουρανό άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό του… Ο  μανδύας του ύπνου έπεσε ξανά πάνω από τα βλέφαρα του και ξαφνικά αυτός ο ΉΧΟΣ, αυτός ο σατανικός θόρυβος, πέταξε τον Διαβάστε περισσότερα “Σνουζ”

Ξεκίνησα να μπουσουλάω στο χώρο, με δυσκολία στην αρχή και μετά πιο γρήγορα, σταδιακά σηκώθηκα από το πάτωμα και έκανα το πρώτο βήμα, φοβόμουν και δίσταζα για τα επόμενα βήματα, μα νίκησα τους φόβους μου και έμαθα να περπατάω. Στην αρχή κρατούσα για να στηριχθώ, μετά περπατούσα χωρίς κανένα στήριγμα και σιγά σιγά άρχισα να τρέχω, να γελώ και να χαίρομαι την ζωή. Περπατούσα και έτρεχα, γελούσα και έκλαιγα, μετά έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα όλο και πιο γρήγορα, δεν σκεφτόμουν αλλά έτρεχα ολοένα και πιο γρήγορα. Έτρεχα σαν σίφουνας στην αρχή και μετά σαν αστραπή, δεν είχα χρόνο ούτε για να κλάψω πόσο μάλλον για να γελάσω….

Έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα και θα έτρεχα ακόμα, αν δεν άκουγα μια φωνή… Μια φωνή επουράνια, μια φωνή που δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν φωνή, μια φωνή που έβγαινε από τα έγκατα της γης… Δεν ήξερα από πού, δεν μπορούσα να καταλάβω.

– Πού τρέχεις να πας; Τι θες να προλάβεις;
Μου φώναξε.

 Έμεινα αποσβολωμένος για μια στιγμή, μα πριν καλά καλά καταλάβω τι μου είπε Διαβάστε περισσότερα “Η φωνή”