Συντάκτης: NO ARMOUR

Ένα παιδί καλόκαρδο αλλά αγαθό λόγω ηλικίας – το οποίο συνοδευόταν από την περήφανη μητέρα του- είδε ένα γέροντα σε ένα καφενείο που του έκανε εντύπωση. Ενώ περνούσαν από το πεζοδρόμιο μπροστά από την καρέκλα του, του είπε με έκπληξη «Είσαι πολύ γέρος! Δεν έχω δει ποτέ μου κάποιο τόσο ηλικιωμένο. Σίγουρα ήσουν πολύ κακός και σε τιμώρησε ο θεός». Η μητέρα του έσπευσε να τον μαλώσει και προσπάθησε να βάλει τα πράγματα στην θέση τους.
«Σας ζητώ συγνώμη, δεν ξέρω πως του ήρθε αυτό. Πραγματικά συγνώμη».

«Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη είπε ο ηλικιωμένος. Έχει δίκαιο ότι είμαι πολύ γέρος μα σίγουρα δεν έχω τιμωρηθεί για αυτό. Αντιθέτως είναι δώρο από το θεό να γεράσει κάποιος. Καθήστε εδώ και αν μου επιτρέπεται θα κάνω μερικές ερωτήσεις στον νεαρό εδώ, όμως πρόσεξε
Διαβάστε περισσότερα “Η αξία της ζωής”

Η μελωδία από το ξυπνητήρι ακούστηκε ξανά αποκρουστική και βασανιστική, έπαψε όμως προ πολλού να είναι μελωδία για τα αυτιά του. Έπαψε να είναι η ευχάριστη συνέχεια γλυκών ήχων και ρυθμού την πρώτη μέρα που τον ξύπνησε. Από τότε πάει πολύς καιρός, σταδιακά ασχήμιζε, αγρίευε…Τώρα είναι ένας βασανιστικός θόρυβος, ένας δυνάστης που μαστιγώνει τα αυτιά και τον σπρώχνει έξω από τα γλυκά του όνειρα, έξω από την ζεστασιά του κρεβατιού.

Ο θόρυβος ηχούσε στα αυτιά του με τόση μανία που τον έπιασε αναγούλα, πάτησε σνουζ, του άρεσε να αναβάλλει πράγματα και καταστάσεις και αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μπορούσε να αναβάλει, άσε που κάποτε είχε διαβάσει σε μια έρευνα ότι οι άνθρωποι που πατάνε αναβολή στο ξυπνητήρι είναι εξυπνότεροι από τον μέσο όρο. Στην ίδια έρευνα κατάλαβε πως είναι Κουκουβάγια σε θέματα ύπνου, του άρεσε να ξυπνάει αργά και να κοιμάται τα ξημερώματα… “Ας όψεται η ανάγκη” μονολόγησε στον εαυτό του “ας όψεται η ανάγκη!..”

«Οι άνθρωποι κουκουβάγιες είναι πιο ευφυείς…» Η εικόνα μιας κουκουβάγιας να πετά στον νυχτερινό ουρανό άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό του… Ο  μανδύας του ύπνου έπεσε ξανά πάνω από τα βλέφαρα του και ξαφνικά αυτός ο ΉΧΟΣ, αυτός ο σατανικός θόρυβος, πέταξε τον Διαβάστε περισσότερα “Σνουζ”

Ξεκίνησα να μπουσουλάω στο χώρο, με δυσκολία στην αρχή και μετά πιο γρήγορα, σταδιακά σηκώθηκα από το πάτωμα και έκανα το πρώτο βήμα, φοβόμουν και δίσταζα για τα επόμενα βήματα, μα νίκησα τους φόβους μου και έμαθα να περπατάω. Στην αρχή κρατούσα για να στηριχθώ, μετά περπατούσα χωρίς κανένα στήριγμα και σιγά σιγά άρχισα να τρέχω, να γελώ και να χαίρομαι την ζωή. Περπατούσα και έτρεχα, γελούσα και έκλαιγα, μετά έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα όλο και πιο γρήγορα, δεν σκεφτόμουν αλλά έτρεχα ολοένα και πιο γρήγορα. Έτρεχα σαν σίφουνας στην αρχή και μετά σαν αστραπή, δεν είχα χρόνο ούτε για να κλάψω πόσο μάλλον για να γελάσω….

Έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα και θα έτρεχα ακόμα, αν δεν άκουγα μια φωνή… Μια φωνή επουράνια, μια φωνή που δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν φωνή, μια φωνή που έβγαινε από τα έγκατα της γης… Δεν ήξερα από πού, δεν μπορούσα να καταλάβω.

– Πού τρέχεις να πας; Τι θες να προλάβεις;
Μου φώναξε.

 Έμεινα αποσβολωμένος για μια στιγμή, μα πριν καλά καλά καταλάβω τι μου είπε Διαβάστε περισσότερα “Η φωνή”