Μοναδικός σου ανταγωνιστής… εσύ!
Οι τραγωδίες μας κτύπησαν την πόρτα. Ακόμα και αν δεν τους ανοίξαμε, την έσπασαν και μπήκαν.
Παρέσυραν στο διάβα τους ότι βρήκαν, μας άφησαν εκεί στο πάτωμα μισοπεθαμένους, να αναρωτιόμαστε αν είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Ανεβήκαμε σε πανύψηλα βουνά, πιστέψαμε ότι θα βρούμε μια στιγμή ηρεμίας, να αναπολήσουμε το μέλλον, να σκεφτούμε το παρελθόν. Να δούμε τι δεν κάναμε σωστά, τι
Στο κυνήγι για την ευτυχία, τα πράγματα για κάποιους φαντάζουν απλά ενώ για άλλους περίπλοκα.
Το χρήμα, η εξουσία, η φήμη είναι οι πυλώνες που στήριξαν πολλοί την ζωή τους, κυρίως άτομα τα οποία βλέπουν την διαδικασία απλή. Θεωρούν ότι η μαθηματική σκέψη θα τους οδηγήσει στον πολυπόθητο στόχο.
Αυξάνοντας την φήμη, τον πλούτο και την εξουσία, θεωρούν ότι αυξάνουν και τα επίπεδα της ευτυχίας στη ζωή τους. Παρόλα αυτά βλέπουμε ανθρώπους στο απόγειο της δόξας τους να κάνουν κατάχρηση αλκοόλ, ναρκωτικών, να οδηγούνται στην κατάθλιψη και μερικές φορές να φτάνουν μέχρι και την αυτοκτονία.
Κυνηγούμε την ευτυχία λες και είναι κάτι στατικό. Θα την αποκτήσουμε πάση θυσία, αν χρειαστεί θα την αρπάξουμε από τα μαλλιά, θα την τραβήξουμε έξω από την κρυψώνα της και θα την τοποθετήσουμε σαν τρόπαιο στην τραπεζαρία μας. Σε περίοπτη θέση να τη βλέπουν οι άλλοι μαζί με τα ασημικά μας και να σκάνε από τη ζήλια τους.
Ίσως πάλι αυτοί που βλέπουν την διαδικασία περίπλοκη να έχουν δίκαιο. Ίσως το μόνο που ξέρουμε για την ευτυχία είναι να μιλάμε ή να γράφουμε για αυτή. Ίσως να είναι ένα ακόμα άγιο δισκοπότηρο. Το ιερό Γκράαλ του σύγχρονου ανθρώπου.
Αυτό όμως, που έχουμε βιώσει όλοι, τουλάχιστο στην παιδική μας ηλικία, είναι τις μικρές στιγμές ευτυχίας. Αυτές οι μικρές στιγμές χαράς που κάνουν τη ζωή όμορφη. Ίσως να τις θυμόμαστε καλύτερα στα παιδικά μας χρόνια γιατί τότε δεν είχαμε μάθει να φοβόμαστε τον κόσμο.
Οι στιγμές αυτές είναι πολύ σημαντικές, είναι αυτές που όλοι ανεξαιρέτως, άνδρες, γυναίκες, μεγάλοι και μικροί έχουμε ανάγκη. Το χαμόγελο του παιδιού μας. Το κλάμα στην γέννηση του. Τα χαμογελαστά μάτια του συντρόφου μας. Το χάδι των γονιών μας. Ή ακόμα μικρότερα, το ηλιοβασίλεμα, το αεράκι στο πρόσωπο μας, ένα ωραίο τραγούδι, μια καλή ταινία, ένας καλός καφές. Οι στιγμές αυτές είναι παντού, φτάνει να κάνουμε μια νοητή παύση, να τις βιώσουμε και να τις αισθανθούμε για αυτό που πραγματικά είναι.
Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να απολαύσουν τις στιγμές αυτές γιατί φοβούνται το μέλλον, την επερχόμενη καταστροφή ή την τραγωδία που ίσως τους βρει. Προτιμούν να κρατούν τις άμυνες τους ψηλά και να είναι έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Το πρόβλημα με αυτή τη στάση είναι ότι για τις περισσότερες τραγωδίες δε μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα, όσο ψηλά τείχη και να έχουμε υψώσει.
Ας αφήσουμε κάτω την πανοπλία μας, ας είμαστε ευγνώμονες με αυτά που έχουμε και ας απολαύσουμε, έστω για λίγο, αυτά που απλόχερα μας προσφέρει η ζωή.
Είσαι ένας ξεχωριστός άνθρωπος που προσπαθείς να είσαι σαν όλους τους άλλους. Να φαίνεσαι φυσιολογικός, να γίνεσαι κοινωνικά αποδεκτός.
Το πρόβλημα με το φυσιολογικό είναι ότι καθορίζεται από την μάζα. Σπάνια όμως η πρόοδος και η εξέλιξη οφείλεται στους πολλούς. Αντίθετα συνήθως η πλειοψηφία καταδικάζει, απορρίπτει και δαιμονοποιεί κάθε τι νέο.
Το να έχεις το θάρρος να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου σαν ξεχωριστό άνθρωπο είναι σαν να αποδέχεσαι ένα μέρος της τρέλας σου. Γιατί και η τρέλα καθορίζεται από την μάζα και την κοινωνία.
Τρελός είναι ο πρώτος χαρακτηρισμός που άκουσαν πολλοί από τους πρωτοπόρους.
Αυτό όμως δεν τους σταμάτησε από το να αλλάξουν τον κόσμο.
Η προσπάθεια να ακολουθήσουμε όλα τα κοινωνικά πρέπει, έχει μια ακόμα μεγαλύτερη επίπτωση πάνω στον ίδιο τον εαυτό μας. Μας αρρωσταίνει σωματικά και ψυχικά. Η καταπίεση κάνει το σώμα μας να αντιδρά,να εκκρίνει διάφορες ορμόνες για να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από την δυσάρεστη κατάσταση.
Εμείς το μόνο που καταλαμβαίνουμε είναι ότι δεν είμαστε καλά, η μόνη διέξοδος που βρίσκουμε είναι τα ψυχοφάρμακα ο αλκοολισμός τα ναρκωτικά και άλλες εξαρτησιογώνες ουσίες ή συμπεριφορές.
Το αποτέλεσμα είναι να γίνουμε ένα με το σύνολο, να είμαστε όμοιοι με αυτό που μας έκανε να νιώθουμε διαφορετικοί εξαρχής.
Είμαστε ευχαριστημένοι που χωρέσαμε στην παθολογία του συνόλου ξεφεύγοντας από την δική μας ατομική “παθολογία”.
