Ο βρυχηθμός της γάτας

Η γάτα ήταν πολύ ευχαριστημένη, είχε ένα μεγάλο σπίτι με άφθονο φαγητό. Είχε πλούσιο λαμπερό τρίχωμα και ήταν αρκετά παχουλή και τεμπέλα. Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τον εαυτό της ευτυχισμένο.

Στο ίδιο σπίτι κατοικούσαν και τρεις άνθρωποι οι οποίοι της συμπεριφέρονταν πάρα πολύ καλά. Δεν ήταν σίγουρη αν την φιλοξενούσαν ή αν τους φιλοξενεί.

Η ίδια φυσικά συμπεριφερόταν σαν να ίσχυε το δεύτερο. Αυτοί για αντάλλαγμα της φιλοξενίας της, της έδιναν άφθονη τροφή και πολλά χάδια.

Μια μέρα δεν πίστευε στα μάτια της όταν είδε τον μικρότερο από τους ανθρώπους να κουβαλά στο σπίτι ένα νεογέννητο γατάκι.

Όταν άκουσε το παιδί να ζητά από την μητέρα του να το κρατήσουν, γιατί ήταν αδέσποτο και δεν είχε που να πάει, άρχισε να πανικοβάλλεται. Πίστευε όμως ότι η γυναίκα θα συμπεριφερόταν σαν πραγματικός ενήλικας• θα τιμωρούσε το παιδί και θα πέταγε το γατάκι στο δρόμο με τις κλωτσιές.

Η λογική συνέχεια των πραγμάτων καθυστερούσε να πραγματοποιηθεί, έτσι άρχισε να νιώθει πολύ άβολα.

Ειδικά την στιγμή που στο σπίτι μπήκε ο πατέρας του παιδιού – ο οποίος φαινόταν να ήταν ήδη ενημερωμένος από την μητέρα. Κατάλαβε από την συμπεριφορά του ότι τα πράγματα δεν θα πήγαιναν καλά . Πήρε το παιδί στην αγκαλιά του και αφού το φίλησε του είπε με σταθερή φωνή “φυσικά θα το κρατήσουμ…”

Η γάτα από εκείνη την στιγμή δεν θυμάται τίποτα, για μερικά δευτερόλεπτα ή λεπτά έμεινε ακίνητη, ένιωθε τη γούνα της να φουντώνει και την ουρά της τεντώνει.
Κάνοντας ένα πολύ περίεργο ήχο, κάτι σαν νιαούρισμα και βρυχηθμό λιονταριού εξαφανίστηκε από το σπίτι.

Όντας μεγάλο το σπίτι, εκείνη την μέρα οι ιδιοκτήτες της δεν την έψαξαν.

Ναι, οι ιδιοκτήτες της, γιατί και οι άνθρωποι ήταν πλάσματα κτητικά και θεωρούσαν την γάτα ιδιοκτησία τους.

Την επόμενη μέρα όμως αφού είχαν δει ότι δεν είχε καταναλωθεί το φαγητό της, άρχισαν να ανησυχούν.

Σε δύο μέρες η γάτα επέστρεψε στο σπίτι, ο θεός ξέρει πως άντεξε τόσες μέρες μακριά. Δεν το είχε ξανακάνει ποτέ, της φάνηκαν οι μέρες αιώνες.
Δεν έβρισκε σχεδόν καθόλου φαγητό και τίποτα που να είναι της αρεσκείας της. Ήδη ένιωθε εξουθενωμένη.

Μόλις όμως πέρασε το κατώφλι του σπιτιού της, μύρισε την αηδιαστική απαίσια μυρωδιά του νεογέννητου γατιού και άρχισε να νιώθει εκνευρισμό. Προσπάθησε να πλησιάσει την περιοχή που βρισκόταν το φαγητό της. Μόλις πήγε να βάλει την μουσούδα της στην τροφή ένιωσε κάτι να αρπάζει την ουρά της.

Έκανε ένα ξαφνικό τεράστιο σάλτο και ενώ βρισκόταν στον αέρα είδε όλους τους δαίμονες μαζεμένους στο μικροσκοπικό πρόσωπο του νεογέννητου, που είχε προσπαθήσει να παίξει μαζί της, πιάνοντας της την ουρά.

Πρώτη φορά θυμάται τον εαυτό της να έχει τρέξει τόσο γρήγορα, αν και δεν ήξερε που πήγαινε, ήθελε να φύγει όσο πιο μακριά γίνεται από το σπίτι.

Την επόμενη βδομάδα δεν είχε επιστρέψει, καθόλου στο σπίτι, ήταν εξαντλημένη και εξουθενωμένη. Άρχισε να χάνει βάρος και το τρίχωμα της δεν ήταν τόσο λαμπερό. Είχε μελαγχολήσει τόσο πολύ που δεν περιποιόταν ούτε τον εαυτό της.

Την δεύτερη βδομάδα είχε κάνει μερικές προσπάθειες να επιιστρέψει ξανά στο σπίτι αλλά σε όλες είχε αποτύχει.

Χωρίς κανένα πραγματικό λόγο είχε πανικοβληθεί, την μια φορά την άγγιξε ένα φυτό, μια άλλη φορά άκουσε ένα τρομακτικό ήχο και στην τελευταία προσπάθεια της φοβήθηκε την σκιά της.

Οι ιδιοκτήτες κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, παρατήρησαν το βλέμμα της, τον περίεργο τρόπο που περπατούσε και το πόσο εύκολα μπορούσε να τρομοκρατηθεί και πάνω από όλα την απουσία της από το σπίτι.

Είχαν καταλάβει ότι όλο αυτό οφειλόταν στη στάση της γάτας απέναντι στο νεογέννητο γατάκι. Δεν ήξεραν αν ήταν ζήλια ή φόβος ή κάτι άλλο. Κατάλαβαν ότι ο συναισθηματικός κόσμος της γάτας, είχε διαταραχθεί. Της άφησαν φαγητό και νερό έξω στο πεζοδρόμιο σε ένα δοχείο.

Η γάτα είχε ανακαλύψει το φαγητό και έτσι περνούσε τις ώρες της κρυμμένη στο απέναντι πάρκο και ερχόταν στο πεζοδρόμιο μονάχα για φαγητό και νερό.

Μια μέρα οι ιδιοκτήτες της την άρπαξαν και την έβαλαν μέσα στο σπίτι. Ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια να την γνωρίσουν με το γατάκι που πλέον ήταν δύο μηνών.

Εκείνη την μέρα η γάτα έκανε κάτι που δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσε να το κάνει. Είχε αγριέψει τόσο πολύ που έφτασε στο σημείο να τους γρατσουνίσει.

Άλλες φορές όταν πήγαινε να φάει τύχαινε να δει το γατάκι να στέκεται στην καγκελόπορτα. Όταν συνέβαινε αυτό  δεν μπορούσε να πλησιάσει. Όχι γιατί θα της έκανε κάτι το μικρό γατάκι αλλά γιατί δεν μπορούσε να δεχτεί αυτό που της είχε συμβεί.

Η γάτα έλειπε από το σπίτι τέσσερις ολόκληρους μήνες. Είχε γίνει ράκος, έχασε αρκετό βάρος και είχε κινδυνέψει πολλές φορές να πεθάνει είτε από αυτοκίνητα είτε από αδέσποτα σκυλιά.

Κοιμόταν σε σημεία που δεν είχαν προστασία από τα καιρικά φαινόμενα. Η παρουσία των ανθρώπων της προκαλούσε στρες. Η γούνα της από την ασιτία και το στρες δεν θύμιζε καθόλου την προηγούμενη αριστοκρατική της εικόνα.

Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της κρίσης της έφταιγε το νεογέννητο γατάκι, το αγοράκι που είχε φέρει το γατάκι στο σπίτι, η μητέρα του παιδιού που δεν το πέταξε αμέσως έξω και ο πατέρας που είχε δεχτεί να το φιλοξενήσουν.

Της έφταιγε επίσης, η μητέρα γάτα που άφησε το νεογέννητο στο δρόμο, τα αυτοκίνητα που δεν το είχαν πατήσει πριν το βρει το παιδί, τα άλλα παιδιά που δεν το βρήκαν πρώτα.

Δεν σκέφτηκε ποτέ ότι είχε η ίδια ευθύνη για το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα.

Μια μέρα όμως, κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει, δεν ήταν γεννημένη αλητόγατα δεν είχε τις απαιτούμενες γνώσεις και δυνάμεις να ζήσει έτσι.

Ήταν γάτα από σπίτι και αν συνέχιζε με αυτούς τους ρυθμούς σύντομα θα πέθαινε. Ήδη βρισκόταν στα πρόθυρα ολικής κατάρρευσης. Εξάλλου είχε διαβάσει ότι ο μέσος όρος ζωής των αδέσποτων γατών ήταν 4 με 5 χρόνια. Η ίδια ήθελε να φτάσει και να ξεπεράσει  το προσδόκιμο ζωής των οικόσιτων γατών που ήταν τα 15 χρόνια. Άσε που ο μύθος λέει ότι η θρυλική Creme Puff έζησε 38 χρόνια!

Μάζεψε όλες της, τις δυνάμεις, όλη της την θέληση και επέστρεψε στο σπίτι. Οι ιδιοκτήτες της αν δεν την έβλεπαν, που και που, να “κλέβει” λίγη τροφή από το πεζοδρόμιο δεν θα την αναγνώριζαν.

Το, όχι και τόσο, πλέον, νεογέννητο γατάκι κοιμόταν στον καναπέ της γάτας.

Κατάπιε την περηφάνια της, προχώρησε στο σημείο που βρισκόταν πάντα η τροφή και ξεκίνησε να τρώει.

Οι ιδιοκτήτες της έσπευσαν να της δώσουν ένα σωρό επιπλέον λιχουδιές. Η ίδια τις δέχτηκε με μεγάλη λαιμαργία.

Ήταν αρκετά ανήσυχη για την παρουσία της άλλης γάτας. Όμως αποφάσισε πως έπρεπε να δεχτεί την νέα κατάσταση.  Δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να την αλλάξει.

Τα πράγματα στην αρχή ήταν δύσκολα και για τις δύο γάτες αφού και η νεαρή γάτα είχε συνηθίσει να είναι μόνη της.

Πέρασαν οι μέρες, οι βδομάδες και σε μερικούς μήνες η γάτα ένιωθε ξανά άνετη, ήρεμη και ευτυχισμένη.

Η παρουσία της άλλης γάτας δεν άλλαξε τόσα πράγματα στο σπίτι. Στον ένα χρόνο δεν μπορούσε να θυμηθεί καν πως ήταν τα πράγματα όταν ήταν μόνη της.

Άσε που όσο περνούσε ο καιρός  η άλλη γάτα της φαινόταν ολοένα και πιο συμπαθής.

Τώρα που είχε ηρεμήσει και η λογική της μπορούσε να δράσει χωρίς την επήρεια των συναισθημάτων της κατάλαβε:

Ότι από την αρχή το πρόβλημα της ήταν σχετικά μικρό.

Ότι το πραγματικό πρόβλημα δημιουργήθηκε από την στιγμή που δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στην νέα κατάσταση. Τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα επιθυμούσε αλλά όπως έγιναν και αυτό δεν μπορούσε να το αλλάξει.
Από την στιγμή που αντιλήφθηκε ότι το γεγονός ήταν αναπότρεπτο, η απάθεια προς αυτό θα ήταν καλύτερη λύση από την υπερβολική δράση.

Ότι η στάση της απέναντι στο πρόβλημα την εξόρισε και παραλίγο να την σκοτώσει.

Ότι η ίδια προσπαθώντας να αποφύγει το πρόβλημα δημιουργούσε πολύ μεγαλύτερα προβλήματα.

Ότι η λύση του προβλήματος θα ήταν απλά η αποδοχή του, όσο δυσάρεστο και αν ήταν. Η συμφιλίωση της με την ροή των πραγμάτων θα της έκανε την ζωή ευκολότερη.

Ότι είχε ταπεινωθεί και εξευτελιστεί γιατί αυτή το είχε επιλέξει, όχι γιατί η μοίρα της το επέβαλε. Έγινε δούλος των ενστίκτων και των συναισθημάτων της και αυτό της δημιούργησε μεγάλη ταλαιπωρία.

Τα πράγματα μπορεί να μην είναι όπως μας αρέσουν, μπορούμε όμως να τα αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να αποκομίσουμε το μέγιστο δυνατό από μια αναπόφευκτη δυσάρεστη κατάσταση.