Τα θέλω ΌΛΑ δικά μου

Το κορίτσι ξάπλωσε στο κρεβάτι του, ήθελε να κοιμηθεί, ένιωθε όμως ότι δεν είχε ύπνο. Άνοιξε το κινητό του, ένα εργαλείο που είχε γίνει προέκταση του εαυτού του.

Ξεκίνησε να σκρολάρει και να χαζεύει την οθόνη, της άρεσε η μόδα, η χλιδή, οι διασημότητες και ότι άλλο μπορούσε να αρέσει σε ένα κορίτσι 18 χρονών. Είχε πατήσει σε όλους του κατάλληλους συνδέσμους και σελίδες, ήταν φίλη μόνο με παιδιά που θαύμαζε.

Έτσι το facebook την τροφοδοτούσε μονάχα με πράγματα που της άρεσαν και την ενθουσίαζαν. Αν ποτέ έβλεπε κάτι που δεν της άρεσε, πατούσε το κουμπάκι που έλεγε “να μην ξαναδώ κάτι παρόμοιο”.

Ο χώρος του διαδικτύου ανέλυε συνεχώς τις προτιμήσεις της με πανίσχυρους αλγόριθμους και περιόριζε το περιεχόμενο του, ούτως ώστε να προσαρμόζεται στο ξεκάθαρο – τουλάχιστον από ενδιαφέροντα – μυαλό της.

Έβλεπε νεαρά άτομα της ηλικίας της να επιδεικνύουν τα πανάκριβα ρούχα τους, αξεσουάρ, αυτοκίνητα, κινητά. Που βρίσκονταν σε μακρινές χώρες και ζούσαν πλουσιοπάροχα.
Έβλεπε διασημότητες, αστέρες του Χόλιγουντ και τραγουδιστές, εκατομμυριούχους και πολυεκατομμυριούχους να παρελαύνουν μπροστά στα μάτια της.

Η ίδια αδυνατούσε να καταλάβει πώς αυτό ήταν δυνατόν, ο κόσμος όλος, να είναι γεμάτος με πλούσια παιδιά της ηλικίας της. Με παιδιά που να ζουν σαν βασιλιάδες και να περνάνε τόσο καλά. Να είναι ευτυχισμένα και χαρούμενα με τόσους πολλούς φίλους.

Ρωτούσε συνεχώς “Γιατί η ζωή να μου φέρεται τόσο άδικα”. Ρωτούσε γιατί να έχει γεννηθεί από αυτούς τους δύο γονείς; Που είναι τόσο φτωχοί! Το ήξερε ότι την αγαπούσαν αλλά τι είναι η αγάπη όταν χρειάζεται να δουλέψεις για να ζήσεις. Τα παιδιά αυτά στην οθόνη της, δεν θα χρειάζονταν να δουλέψουν, ούτε να διαβάσουν. Τους ήταν αδιάφορο αν θα τέλειωναν το σχολείο ή το πανεπιστήμιο αν θα έβρισκαν δουλειά ή όχι. Είχαν τα πάντα και ότι ονειρεύονταν.

Ευχήθηκε για ακόμα μια νύχτα να τα είχε ΌΛΑ δικά της, και όταν έλεγε ΌΛΑ το εννοούσε. Ευχήθηκε να βρεθεί σε ένα κόσμο τέλειο. Να είχε τα πάντα, πλούτο, ομορφιά, γνώσεις για το τι θα πει και το πως θα συμπεριφερθεί. Ευχήθηκε να της ανήκουν όλα και όλοι, μόνο έτσι πίστευε θα ήταν ευτυχισμένη.

Το πρωί ξύπνησε, δεν βρισκόταν στο δωμάτιο της, ή δεν ξύπνησε…
Ξαφνικά κατάλαβε τα πάντα, γνώριζε γιατί ήταν εκεί και ήξερε ακριβώς που ήταν.
Δεν μιλούσε καμιά γλώσσα αλλά τις μιλούσε όλες.
Δεν πεινούσε αλλά μπορούσε να ζητήσει για φαγητό ότι ήθελε.
Μπορούσε να μιλήσει με όποιον ήθελε, αλλά δεν ήθελε γιατί τα ήξερε όλα.
Δεν την ενοχλούσε κανείς αλλά την ήξεραν όλοι.
Ήταν διάσημη αλλά και άσημη.
Μπορούσε να ζητήσει ότι θέλει αλλά δεν είχε ανάγκη από τίποτα.
Γνώριζε ποιος δημιούργησε το σύμπαν.
Γιατί το δημιούργησε.
Ποιος δημιούργησε αυτόν που δημιούργησε το σύμπαν και γιατί.
Γνώριζε ότι γνώριζε τα πάντα και ότι δεν είχε περιθώριο να μάθει.
Ήταν σε ένα σημείο και ήταν παντού.
Ήξερε τα πάντα αλλά δεν ήθελε να κάνει τίποτα γιατί ήξερε πως θα τα βιώσει.
Δεν χρειαζόταν να διαβάσει για να μάθει, δεν ήθελε να βιώσει για να νιώσει, δεν ήθελε να δουλέψει για να ζήσει. Δεν… Δεν… Δεν…
Ζούσε αλλά δεν ζούσε.
Ήξερε ότι μπορούσε να ξέρει.
Δεν υπήρχε κανένα μυστήριο για να λύσει.
Γνώριζε ότι ήταν ένα κομμάτι στο άπειρο και γνώριζε όλα τα άλλα κομμάτια, γιατί ήταν αντανάκλαση τους, δεν ήταν ούτε γρηγορότερη ούτε εξυπνότερη ούτε ομορφότερη. Ούτε… Ούτε…  Ούτε…
Ήταν ίση με όλους, ήταν τέλεια, ήταν αλάνθαστη.
Ήξερε ότι δεν ήταν άντρας ούτε γυναίκα· ήξερε ότι απλά ήταν.
Ήξερε ότι αυτό που ήταν ήταν αιώνιο και ήξερε πώς θα είναι η κάθε του στιγμή. Ήξερε… Ήξερε… Ήξερ..

Ξαφνικά άκουσε το όνομα της, της πήρε λίγο χρόνο να καταλάβει, ήταν η μητέρα της, προσπαθούσε να την ξυπνήσει.

Και
Τότε
Ήταν
Που
Κατάλαβε
Αυτό
Που
Έπρεπε
Να
ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ

 

Ήθελε να μην έχει για να βρει, ήθελε να δουλέψει για να ζήσει,  ήθελε να διαβάσει για να μάθει, ήθελε να κάνει λάθη για να βελτιωθεί…

Όλη η γνώση του κόσμου, ο απέραντος πλούτος, η απόλυτη ικανοποίηση των αναγκών της την έκαναν απλά να υπάρχει γιατί δεν υπήρχε τίποτα να κυνηγήσει, να κατακτήσει, να ονειρευτεί.

Τώρα όσα δεν της ανήκαν μπορούσε να τα κατακτήσει. Μπορούσε να τα κάνει όνειρα, στόχους, ευτυχία. Η ζωή ήταν ωραία με τις ελλείψεις της – αυτές ήταν που την έκαναν μοναδική. Η διαδρομή είχε μεγαλύτερη σημασία από τον προορισμό.

Δεν είχε για να έχει.