Χωρίς Πανοπλία – No Armour

Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, ο οποίος διεξήχθη από το 431 μέχρι το 404 π.Χ., το έτος 416 π.Χ., οι Αθηναίοι έκαναν εισβολή στο νησί της Μήλου και απαίτησαν την παράδοση του νησιού. Ήταν βέβαιο ότι οι Μήλιοι, σε μια σύγκρουση με τους Αθηναίους, θα καταστρέφονταν. Το συγκεκριμένο επεισόδιο το εξιστορεί ο Θουκυδίδης.

Οι Αθηναίοι προσπάθησαν να πείσουν τους Μηλίους ότι είναι προς όφελος και των δύο να παραδοθούν, αφού με αυτό τον τρόπο και οι Αθηναίοι αλλά και οι Μήλιοι θα αποκόμιζαν το μέγιστο δυνατό όφελος. Οι Μήλιοι θα απέφευγαν την καταστροφή, ενώ οι Αθηναίοι θα επωφελούνταν από τη μη αιματοχυσία και την υποδούλωση μιας ακέραιας πόλης, αφού αυτό θα τους επέτρεπε να εκμεταλλευτούν καλύτερα τους πόρους της.

Φαίνεται ότι δεν υπήρχε άλλος λόγος ή αιτία για την απόβαση των Αθηναίων στην Μήλο, παρά μονάχα η επεκτατική πολιτική των Αθηναίων, οι οποίοι ήθελαν να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους στη θάλασσα με κάθε τρόπο και μέσο. Δεν υπήρχαν ηθικά επιχειρήματα τα οποία θα μπορούσαν να τους πείσουν για το αντίθετο.

Η βασική αρχή στην οποία κινείται ο διάλογος είναι η πίστη των Αθηναίων ότι η δύναμη και η βία, την οποία μπορεί να επιβάλει ο ισχυρότερος, είναι ένας φυσικός νόμος και μάλιστα

Διαβάστε περισσότερα “Διάλογος Αθηναίων – Μηλίων: Το δίκαιο του ισχυροτέρου”

«Είναι καλό να σημειωθεί εδώ ότι ο παρόντας οδηγός, ο οποίος βρίσκεται στα χέρια σας έχει εκδοθεί και επιμεληθεί σε ένα άλλο σύμπαν, σε ένα άλλο κόσμο – σε ένα κόσμο ονείρων. Καμιά σχέση δεν έχει – μάλλον – με την ανθρώπινη πραγματικότητα όπως την γνωρίζουμε στη δική μας μικρή γωνίτσα που ονομάζουμε πλανήτη Γη».

Περίεργα πλάσματα τα όνειρα· πιστεύεται από πολλούς ότι είναι νυκτόβια, σαν τις κουκουβάγιες. Ότι μεταφέρουν σοφία και προειδοποιούν τους ανθρώπους· γι’ αυτό τον λόγο οι άνθρωποι ανατρέχουν σε ονειροκρίτες και άλλες αλχημείες για να τα εξηγήσουν.

Οι εφιάλτες εκ παραδρομής θεωρούνται από πολλούς τα πιο ζόρικα από τα είδη των ονείρων. Είναι βέβαια αλήθεια ότι έχουν χαλάσει πολλούς ύπνους και σκοπεύουν να χαλάσουν ακόμα περισσότερους μέχρι το τέλος του κόσμου. Στις πλείστες των περιπτώσεων όμως, αυτά τα τρομακτικά όνειρα είναι ακίνδυνα και περαστικά.

Τα πιο επικίνδυνα είδη ονείρων κυκλοφορούν μετά το χάρα Διαβάστε περισσότερα “Οδηγός για θηρευτές ονείρων”

Ένα γεράκι αρπάζει με τα νύχια του ένα αηδόνι. Το γεράκι, ένα από τα κυρίαρχα αρπακτικά πουλιά των αιθέρων, παραδίδει μαθήματα δύναμης σε ένα από τα μελωδικότερα πουλιά της φύσης. Μέσα από την ωμή βία, το γεράκι προσπαθεί να διδάξει στο αηδόνι μια κατά την γνώμη του απαραβίαστη αλήθεια της φύσης – ένα καθολικό νόμο: η δύναμη είναι ο μόνος κριτής του σωστού και του λάθους, η δύναμη φέρνει πάντοτε το «δίκαιο» με το μέρος της, η δύναμη αποτελεί το μόνο μέτρο σύγκρισης. Η δικαιοσύνη, κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει. Το γεράκι, υψωμένο πάνω από τα νέφη, έχοντας ανάμεσα στα νύχια του το αηδόνι, με υπεροπτικό ύφος υποστηρίζει ότι δεν είναι σοφός αυτός που μετριέται με τους ισχυρότερους του, καθώς η ήττα του είναι βέβαιη και το μόνο που απομένει είναι η ντροπή και ο πόνος. Ο μύθος, τελειώνοντας, φαίνεται να αφήνει το αηδόνι αλλά και τους ακροατές παγιδευμένους και αντιμέτωπους με την πικρή αλήθεια: η δύναμη είναι το μόνο πράγμα που έχει πραγματική αξία. Αυτό εκ πρώτης όψεως αποτελεί την αρχή αλλά και το τέλος της ηθικής ανάλυσης του μύθου.

Ένας αρχαίος ορισμός για τον μύθο αναφέρει ότι είναι «λόγος ψευδής εικονίζων την αλήθεια» . Είναι άραγε αυτή, άλλη μια αλήθεια συνυφασμένη με τον κόσμο, η οποία, όσο πικρή και αν μας ακούγεται, δεν μας αφήνει άλλη επιλογή από το να υποτασσόμαστε σε αυτή, αφού δεν μπορούμε να διαφύγουμε από τη δική μας φύση αλλά και τη φύση του κόσμου;  Ο πατέρας του διδακτικού έπους, ο Ησίοδος, στο έπος Έργα και Ημέραι – στο οποίο παρουσιάζει και τον «Μύθο του αηδονιού και του γερακιού» φαίνεται να έχει αντίθετη άποψη, τουλάχιστον όσον αφορά τον άνθρωπο. Πώς στηρίζει όμως την θέση του; Διαβάστε περισσότερα “Ο μύθος του αηδονιού και του γερακιού στον Ησίοδο: Ύβρις vs Δικαιοσύνη:”