Γιατί δεν πρέπει να ακολουθούμε τυφλά τις συμβουλές των επιτυχημένων ατόμων.
Οι νεκροί δεν λένε ιστορίες. Οι χαμένοι δεν θέλουν να μιλήσουναλλά και να θέλουν δεν βρίσκουν κοινό.
Θέλετε να γίνετε ο επόμενος Steeve Jobs; Βγείτε από το πανεπιστήμιο και ξεκινήστε μια επιχείρηση στο γκαράζ σας! Πόσοι το έχουν δοκιμάσει και απέτυχαν;
Κανείς δεν ξέρει. Σε κανένα δεν αρέσει να δημοσιεύει τις αποτυχίες του.
Επειδή στην καθημερινότητα οι επιτυχίες είναι πιο ορατές από τις αποτυχίες – Ρολφ Ντομπελλι
Η ατομική ελευθερία είναι ένα από τα υπέρτατα επιτεύγματα της σύγχρονης εποχής και του δυτικού τρόπου σκέψης. Κανένας δεν αμφιβάλλει ότι είναι πολύτιμη, πολυπόθητη και ωφέλιμη προς εμάς. Όσο πιο ελεύθεροι είμαστε τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε, αυτό είναι βαθιά χαραγμένο στο συλλογική μας σκέψη.
Η ατομική ελευθερία, όπως όλα τα καλά πράγματα, έχει κόστος για μας. Το κόστος της ελευθερίας επιλογής.
Μπορώ σχεδόν να σας ακούσω, “πώς μπορεί η ελευθερία επιλογής να είναι αρνητικό πράγμα;” Στις επόμενες γραμμές θα επιχειρήσω να δώσω απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα καθώς και λύσεις. Διαβάστε περισσότερα “Το παράδοξο της επιλογής”
Στο κυνήγι για την ευτυχία, τα πράγματα για κάποιους φαντάζουν απλά ενώ για άλλους περίπλοκα.
Το χρήμα, η εξουσία, η φήμη είναι οι πυλώνες που στήριξαν πολλοί την ζωή τους, κυρίως άτομα τα οποία βλέπουν την διαδικασία απλή. Θεωρούν ότι η μαθηματική σκέψη θα τους οδηγήσει στον πολυπόθητο στόχο.
Αυξάνοντας την φήμη, τον πλούτο και την εξουσία, θεωρούν ότι αυξάνουν και τα επίπεδα της ευτυχίας στη ζωή τους. Παρόλα αυτά βλέπουμε ανθρώπους στο απόγειο της δόξας τους να κάνουν κατάχρηση αλκοόλ, ναρκωτικών, να οδηγούνται στην κατάθλιψη και μερικές φορές να φτάνουν μέχρι και την αυτοκτονία.
Κυνηγούμε την ευτυχία λες και είναι κάτι στατικό. Θα την αποκτήσουμε πάση θυσία, αν χρειαστεί θα την αρπάξουμε από τα μαλλιά, θα την τραβήξουμε έξω από την κρυψώνα της και θα την τοποθετήσουμε σαν τρόπαιο στην τραπεζαρία μας. Σε περίοπτη θέση να τη βλέπουν οι άλλοι μαζί με τα ασημικά μας και να σκάνε από τη ζήλια τους.
Ίσως πάλι αυτοί που βλέπουν την διαδικασία περίπλοκη να έχουν δίκαιο. Ίσως το μόνο που ξέρουμε για την ευτυχία είναι να μιλάμε ή να γράφουμε για αυτή. Ίσως να είναι ένα ακόμα άγιο δισκοπότηρο. Το ιερό Γκράαλ του σύγχρονου ανθρώπου.
Αυτό όμως, που έχουμε βιώσει όλοι, τουλάχιστο στην παιδική μας ηλικία, είναι τις μικρές στιγμές ευτυχίας. Αυτές οι μικρές στιγμές χαράς που κάνουν τη ζωή όμορφη. Ίσως να τις θυμόμαστε καλύτερα στα παιδικά μας χρόνια γιατί τότε δεν είχαμε μάθει να φοβόμαστε τον κόσμο.
Οι στιγμές αυτές είναι πολύ σημαντικές, είναι αυτές που όλοι ανεξαιρέτως, άνδρες, γυναίκες, μεγάλοι και μικροί έχουμε ανάγκη. Το χαμόγελο του παιδιού μας. Το κλάμα στην γέννηση του. Τα χαμογελαστά μάτια του συντρόφου μας. Το χάδι των γονιών μας. Ή ακόμα μικρότερα, το ηλιοβασίλεμα, το αεράκι στο πρόσωπο μας, ένα ωραίο τραγούδι, μια καλή ταινία, ένας καλός καφές. Οι στιγμές αυτές είναι παντού, φτάνει να κάνουμε μια νοητή παύση, να τις βιώσουμε και να τις αισθανθούμε για αυτό που πραγματικά είναι.
Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να απολαύσουν τις στιγμές αυτές γιατί φοβούνται το μέλλον, την επερχόμενη καταστροφή ή την τραγωδία που ίσως τους βρει. Προτιμούν να κρατούν τις άμυνες τους ψηλά και να είναι έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Το πρόβλημα με αυτή τη στάση είναι ότι για τις περισσότερες τραγωδίες δε μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα, όσο ψηλά τείχη και να έχουμε υψώσει.
Ας αφήσουμε κάτω την πανοπλία μας, ας είμαστε ευγνώμονες με αυτά που έχουμε και ας απολαύσουμε, έστω για λίγο, αυτά που απλόχερα μας προσφέρει η ζωή.
