Συντάκτης: Παύλος Κ. Κωνσταντίνου

«Τι νόημα έχει το δελτίο καιρού!..» αναρωτήθηκε.
«Δελτίο ψυχής έπρεπε να βγάζουν», είπε φωναχτά.
«Άστατα φαινόμενα με ακραίες συναισθηματικές καταιγίδες», σκέφτηκε ότι θα ήταν το δελτίο για την δική του ψυχή.

Για πολύ καιρό βασανιζόταν από συναισθηματική ξηρασία, δεν τον ένοιαζε – τότε – αν θα ζούσε ή αν θα πέθαινε. Η ζωή και ό,τι είχε σχέση με αυτή του ήταν εντελώς αδιάφορα.

Μα πάνε τώρα μερικές μέρες που το δελτίο άλλαξε, χειμώνιασε, καλοκαίριασε, δεν ήξερε. Δεν ήταν ειδικός για να καταλάβει.
Το σίγουρο είναι ότι κάτι σημαντικό άλλαξε, στην αρχή του φάνηκε πως ήταν προς το χειρότερο, μα τώρα…



Τώρα δεν ήταν σίγουρος αν προτιμούσε την συναισθηματική απροσφορότητα της τότε εποχής από την αστάθεια των συναισθηματικών φαινόμενων της σημερινής.
Το σκέφτηκε για ακόμα λίγο, δεν μπορούσε να αποφασίσει. Αν και στα εσώψυχα του ήξερε και ας μην ήθελε να το παραδεχτεί. Ένιωθε ότι η ζωή έγινε πιο ενδιαφέρουσα, ότι η ζωή απέκτησε επιτέλους τα δικά της χρώματα και ας ήτανε και σκούρα.

Ξαφνικά τον κυρίευσε ένας τυφώνας άγχους. Αυτά τα φαινόμενα τον έπιαναν Διαβάστε περισσότερα “Μια χούφτα λουλούδια”

Εσύ εκεί που νιώθεις φυσιολογικός, εσύ που κατηγορείς τους γύρω σου ως μη φυσιολογικούς, ναι εσύ!  Που καταβάθος σκέφτεσαι ότι μπορεί και να μην είσαι τόσο “φυσιολογικός”, αφού γνωρίζεις τα ενδόμυχα σου.

Αναρωτήθηκες καμιά φορά τι είναι φυσιολογικό; Πώς ορίζεται, ποιος το ορίζει και γιατί;

Από το σχολείο μάθαμε να λέμε “αυτός δεν είναι φυσιολογικός”. Βρίσκαμε διάφορες προφάσεις ή γεγονότα όπως, “θέλει να είναι μόνος του”, “διαβάζει όλη μέρα”, “δεν έχει μαλλιά”, “έχει πολύ λεπτή φωνή”, “δεν τρώει κρέας”.

Ο ένας λέγαμε ότι είναι πολύ κοντός, ο άλλος πολύ ψηλός. Αυτός έχει

Διαβάστε περισσότερα “Είσαι φυσιολογικός;”

Στην παιδική μας ηλικία ακούγαμε παραμύθια με δράκους και κάστρα, ιππότες και βασιλιάδες, πανοπλίες και σπαθιά. Ενήλικες πλέον πιστέψαμε ότι αυτά ήταν απλά παραμύθια και δεν είχαν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Πιστέψαμε ότι θα ασχοληθούμε ξανά με αυτές τις ιστορίες όταν θα τις διηγούμαστε στα παιδιά μας. Όταν ήμασταν εμείς παιδιά ποτέ δεν θα πιστεύαμε ότι όλες αυτές οι μάχες διεξάγονται στην ψυχή μας και ότι θα το κατανοούσαμε αυτό ως ενήλικες.

Άλλοι το καταλάβαμε νωρίς, άλλοι αργότερα και άλλοι δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα. Όσοι δεν το έχουμε καταλάβει τρέχουμε να πολεμήσουμε, όποιο δράκο βρεθεί στον δρόμο μας, σε όποια κατεύθυνση και αν είναι, όπου και αν βρίσκεται, ακόμα και αν δεν τον έχουμε δει.

Τρέχουμε να σώσουμε δεσποινίδες που δεν θέλουν να σωθούν από δράκους που ίσως να μην υπάρχουν.  Μιμούμαστε τον ιππότη με την σκουριασμένη πανοπλία του Rober Fisher, ξεχνώντας ότι τον μόνο που μπορούμε να σώσουμε είναι τον εαυτό μας και κατά συνέπεια αυτούς που αγαπάμε. Κανένας δεν μπορεί να βγάλει τον άλλο στην στεριά αν πνίγεται ο ίδιος.

Οι περισσότεροι από εμάς φοράμε Διαβάστε περισσότερα “Δράκοι, ιππότες και πανοπλίες”