Όταν ήμουν μικρός, νομίζω στη δευτέρα τάξη του δημοτικού, η δασκάλα μας μίλησε για την παραβολή των ταλάντων, μας εξήγησε ότι ό Θεός περιμένει από εμάς να καλλιεργήσουμε τα ταλέντα που μας χάρισε, άλλους απλόχερα και άλλους όχι τόσο. Σημασία δεν είχε πού θα φτάναμε, σημασία είχε να δουλεύαμε προς την βελτίωση του εαυτού μας.
Όντας μικρός και πιο ανώριμος από όσο σήμερα (έτσι ελπίζω τουλάχιστον) τη ρώτησα αν εγώ καλλιέργησα τα τάλαντα μου όσο θα έπρεπε και είχα στο μυαλό μου ότι είχα γίνει καλός στο TAE KWON DO, το οποίο παρεμπιπτόντως μόλις είχα ξεκινήσει. Η δασκάλα μου απάντησε ότι βεβαίως και τα καλλιέργησα και ότι ο θεός είναι ευχαριστημένος από εμένα. Δεν θυμάμαι αν είπε και κάτι άλλο που σίγουρα είπε. Αυτό που ήθελα να ακούσω το άκουσα. Εκείνη την στιγμή ένιωθα ολοκληρωμένος, είχα δουλέψει αρκετά, όσο χρειαζόταν για να είναι ο θεός ευχαριστημένος μαζί μου.
Αυτό που δεν θυμάμαι να άκουσα από τη δασκάλα, και είμαι σίγουρος ότι το είπε αλλά μάλλον δεν ήμουν έτοιμος να το ακούσω, είναι ότι η καλλιέργεια των ταλέντων μας, η αύξηση των ταλάντων μας είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτέ. Πόσο περίεργο που αυτές οι δύο λέξεις ηχούν στα αυτιά μας με παρόμοιο τρόπο και σε αυτή την περίπτωση έχουν και πανομοιότυπη σημασία, μεταφορική ή κυριολεκτική.
Επανέρχομαι, σήμερα στα 38 μου, έχω αντιληφθεί περισσότερο από ποτέ ότι η πάλη με τον εαυτό μας, ο ανταγωνισμός με τον άνθρωπο που θα μπορούσαμε να είμαστε δεν τελειώνει ποτέ. Η καθημερινή προσπάθεια για να καλυτερεύσουμε σαν άνθρωποι είναι η ηρωικότερη προσπάθεια που μπορούμε να κάνουμε. Η αυτοβελτίωση, η πάλη για ανάπτυξη του εαυτού μας είναι μια από τις μεγαλύτερες πράξεις αγάπης που μπορούμε να κάνουμε όχι μόνο προς τον εαυτό μας αλλά και προς το συνάνθρωπο μας.
Βελτίωσε τον άνθρωπο: αυτός πρέπει να είναι ο κυριότερος στόχος μας. Μην προσπαθήσετε να βελτιώσετε με την βία το συνάνθρωπό σας, βελτιωθείτε εσείς και ο συνάνθρωπος σας ίσως ακολουθήσει βλέποντας τον δρόμο που χαράξατε, βλέποντας ότι είναι δυνατή η ανάπτυξη και η πρόοδος. Ολόκληρη η ανθρωπότητα βελτιώνεται όταν βελτιωθεί ένας και μόνο άνθρωπος, αυτός ο άνθρωπος έχεις καθήκον να είσαι εσύ.
Δεν έχει σημασία πόσων χρονών είσαι, δεν έχει σημασία σε ποιο στάδιο της ζωής σου είσαι, το μόνο που έχει σημασία είναι η αντίσταση στην φθορά. Η φθορά θα έρθει, δεν υπάρχει περίπτωση, ο θάνατος είναι η μόνη σταθερά στη ζωή. Είναι απίστευτο όμως το πόσο γρήγορα έρχεται ο θάνατος του πνεύματος όταν παραμένεις στάσιμος, ο κόσμος σε προσπερνά και η στασιμότητα μετατρέπεται σε άτακτη οπισθοχώρηση.
Η στασιμότητα δεν είναι ανεκτή κατάσταση στην φύση, η στασιμότητα «τιμωρείται». Ό,τι μένει ακίνητο καταστρέφεται, διαλύεται ή γίνεται τροφή για άλλα ταχύτερα όντα.
Εσύ προς ποια κατεύθυνση κινείσαι; Γιατί κινείσαι, είτε πας μπροστά είτε οπισθοχωρείς. Η στασιμότητα δεν είναι επιλογή απλά είναι άλλη μια λέξη να περιγράψει την οπισθοχώρηση.
Το θετικό είναι ότι μπορούμε να σηκωθούμε όλοι από τον καναπέ μας και να κάνουμε μικρά βήματα προς τα εμπρός, σταδιακά θα σπάσουμε την ακινησία, τη στασιμότητα, τη σήψη. Δεν χρειάζεται να είναι μεγάλα τα βήματα, δεν έχει σημασία πόσο πίσω έχουμε μείνει, δεν έχει σημασία αν δεν μας έχουν μείνει τάλαντα ή αν δεν μας έχουν δοθεί αρκετά, σημασία έχει να κινηθούμε προς τα εμπρός έστω και μπουσουλώντας.
Ακολουθεί ολόκληρη η παραβολή
«Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή. Κάποιος άνθρωπος που ήταν έτοιμος για ταξίδι κάλεσε τους δούλους του και τους παρέδωσε την περιουσία του. Και σ’ άλλον μεν έδωσε πέντε τάλαντα, σ’ άλλον δύο και σ’ άλλον ένα, σύμφωνα με τη δύναμη του καθενός και αμέσως αναχώρησε. Εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα πήγε και δούλεψε και μ’ αυτά κέρδισε και άλλα πέντε. Έτσι έκανε και αυτός που πήρε τα δύο και κέρδισε άλλα δύο. Εκείνος όμως που πήρε το ένα, πήγε και έσκαψε στη γη και έθαψε το χρήμα του κυρίου του. Ύστερα από πολύ χρονικό διάστημα φτάνει ο κύριος των δούλων και λογαριάζεται μαζί τους. Και αφού ήλθε εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα, έφερε και άλλα πέντε και λέγει στον κύριο· πέντε τάλαντα μου παράδωσες, να, εγώ κέρδισα και άλλα πέντε.
Του είπε ο κύριος του· μπράβο καλέ μου δούλε και πιστέ· ήσουν πιστός στα λίγα, εγώ θα σε εγκαταστήσω στα πολλά. Μπες λοιπόν στην χαρά του κυρίου σου. Ήλθε και εκείνος που είχε πάρει τα δύο τάλαντα, και είπε. Κύριε, δύο τάλαντα μου παράδωσες· να που εγώ κέρδισα άλλα δύο τάλαντα. Τότε ο κύριος του είπε· Μπράβο δούλε καλέ και πιστέ. Φάνηκες πιστός στα λίγα, εγώ θα σε εγκαταστήσω πολλά. Τότε ήλθε και εκείνος που είχε πάρει το ένα τάλαντο, και είπε: Κύριε, ήξερα ότι είσαι ένας σκληρός άνθρωπος, θερίζεις εκεί που δεν έσπειρες και μαζεύεις από κει που σκόρπισες. Επειδή φοβήθηκα, πήγα και έκρυψα το τάλαντο σου στη γη, να, λοιπόν, παρ’ το γιατί είναι δικό σου. Και ο κύριος του αποκρίθηκε: δούλε πονηρέ και οκνηρέ, ήξερες πως θερίζω από κει που δεν έσπειρα και μαζεύω απ’ εκεί που δε σκόρπισα. Έπρεπε λοιπόν να βάλεις τα λεφτά σου στους τραπεζίτες και εγώ, όταν θα επέστρεφα θα τα έπαιρνα πίσω με τόκο. Πάρτε απ’ αυτόν το τάλαντο και δώστε το σε κείνον, που έχει τα δέκα τάλαντα.
Γιατί στον καθένα που έχει, θα δοθούν και άλλα και θα περισσέψουν. Από κείνον όμως που δεν έχει, θα του αφαιρεθεί και κείνο που έχει. Πάρτε και ρίξτε αυτόν τον άθλιο δούλο έξω στο σκοτάδι, εκεί που ακούγεται το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. Και λέγοντας αυτά τόνιζε· όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει.»
Γράφει:
Παύλος Κωνσταντίνου
Όσοι θέλετε να αναδημοσιεύσετε κάποιο άρθρο, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.
- Οδηγός για θηρευτές ονείρων - 8 Αυγούστου, 2023
- Αριστερά ή Δεξιά, το αιώνιο πρόβλημα - 22 Ιουνίου, 2023
- Η γραμμή τερματισμού - 28 Νοεμβρίου, 2022
