Παραμύθι μέσα σε ένα παραμύθι

–  Μα παππού πού είναι η μαμά;

–  Άκου παιδί μου άκου, μην κλαις, αυτά που θα σου πω θα σου φανούν περίεργα και δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή αν είναι όντως τρέλες αλλά άκου…

Ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε είναι μια φουσκάλα χρόνου τοποθετημένος στην αιωνιότητα, που δίνει νόημα στην ζωή. Aυτός που βαριέται πολύ στην αιωνιότητα – αιωνιότητα είναι αυτή πώς να μην βαρεθείς; – κάνει μια βουτιά χαλάρωσης στο χρόνο και στην άγνοια. Ξεχνάς όσα ξέρεις, που είναι πολλά, και έρχεσαι στον κόσμο τούτο, που είναι μια όαση χρόνου.

Ο θεός δημιούργησε τις οάσεις χρόνου για τις πλευρές του αιώνιου που ήθελαν μια αλλαγή, φαντάσου παιδί μου, πόσο βαρετή θα ήταν η αιωνιότητα χωρίς αυτές.

Η κάθε ψυχή που βρίσκεται στη γη κάνει διακοπές, ο κόσμος είναι ο παιχνιδότοπος των ψυχών.

Η μαμά σου… η κόρη μου, έφυγε από δω, το ξέρω είναι σκληρό για σένα… για μένα… για όλους μας. Βρίσκεται όμως απλά έξω από αυτή την φουσκάλα και κοιτά όλες τις στιγμές μαζί, μπορεί να επιλέξει να επικεντρωθεί σε μια μοναδική στιγμή που θα της αρέσει, να σε βλέπει να γελάς, να χαίρεσαι, να αγαπάς ή ακόμα και να σταθεί δίπλα σου σε στιγμές πόνου όταν θα κλαις και θα νιώθεις μόνος.

Όταν φύγουμε και εμείς από αυτό τον κόσμο θα μπορούμε να κάνουμε και εμείς αυτό ακριβώς το πράγμα.

–  Μα παππού… Παππού αυτά που μου λες ακούγονται πολύ περίεργα.

–  Μπορεί παιδί μου, και εμένα μου ακούγονται περίεργα, μα μπορεί και να είναι αλήθεια, ποιος ξέρει;

–  Παππού, παππού πώς μπορώ να ξέρω αν η μαμά με κοιτά;

–  Απλά κοίτα τα άστρα στον ουρανό πόσο λαμπερά είναι, είναι τα μάτια που βρίσκονται έξω μακριά από την φουσκάλα και μας παρακολουθούν.

Τα είπε αυτά ο παππούς γνωρίζοντας ότι ήταν ψέματα. Προτιμούσε όμως να τα ονομάζει παραμύθια. Αν και την στιγμή που γύρισε να αγναντέψει τον ουρανό ένιωσε ένα ρίγος συγκίνησης να διαπερνά το σώμα του.

Το παιδί όμως αναθάρρησε και κάθε βράδυ έβλεπε τον ουρανό και τα αστέρια και φανταζόταν τα μάτια της μαμάς. Ακόμα και όταν ήταν ενήλικας και ένιωθε μόνος έβγαινε έξω, χάζευε τον νυχτερινό ουρανό και ένιωθε ότι τον αγκάλιαζε η παρουσία της.

Μόνο αφού ο παππούς πέθανε και βγήκε έξω από την φουσκάλα του χρόνου κατάλαβε και ο ίδιος πως αυτά που έλεγε στο παιδί δεν ήταν παραμύθια αλλά ήταν λίγο πολύ η αλήθεια.

Έβλεπε και αυτός τον χρόνο και τον κόσμο μέσα από τα δικά του “άστρα”.

Αυτό που δεν μπορούσε να φανταστεί ήταν ότι θα έσμιγε ξανά με την κόρη του και θα έβλεπαν ξανά μαζί την στιγμή που παρηγορούσε τον εγγονό του.

Δείτε το βίντεο του Παραμυθιου

Όσοι θέλετε να αναδημοσιεύσετε κάποιο άρθρο, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας