Ναυαγός στις σκέψεις

Ναυαγός στις σκέψεις, πειρατής του μυαλού…
Δούλος των πεποιθήσεων και των αισθήσεων…
Πιστεύεις ότι κυβερνιέσαι από ανίκανους, και έχεις δίκαιο.
Στο πηδάλιο του νου όμως εσύ, στο τιμόνι του κόσμου πάλι εσύ.
Μα αυτό το μυστικό δεν μπορείς να αντέξεις,
δεν μπορείς να το διαχειριστείς
την δύναμη που σου έχει παραχωρηθεί δεν μπορείς να δεις.
Τι βολικό, τι βολικό να φταίνε πάντα οι άλλοι και όχι εμείς.
Για τους άλλους όμως οι άλλοι είσαι εσύ…
Εσύ…
Εσύ…

Αυτές οι σκέψεις αντιχούσαν στο μυαλό μου, βγαίνανε μέσα από σπήλαια συνάψεων και νευρώνων καλά κρυμμένα σε κατακόμβες και λαβύρινθους του νου – ή και της ψυχής. Δεν ξέρω ποιο φάντασμα ή ποια φοβέρα τα έβγαλε από την σκιά του εγώ μου, ίσως να ήταν η φωτιά, η οδύνη, ο όλεθρος, η καταστροφή, η πλημμύρα, ο θάνατος.

Για να είμαι ειλικρινής εκείνη την μέρα δεν ξέρω τι με φόβισε περισσότερο, η γνωριμία μου με τον κόσμο ή η χαραμάδα που με έκανε να δω από μακριά τον εαυτό μου.

Βλέπεις για τον κόσμο είχα πάντοτε την δικαιολογία έτοιμη – την δικαιολογία; ποια δικαιολογία; τις δικαιολογίες – του τύπου δεν μπορώ να κάνω τίποτα, έτσι είναι τα πράγματα, είναι πελώριος και αχανής ο κόσμος και δεν έχω ΕΓΩ ευθύνη.

Ξαφνικά εκείνη την μέρα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μέσα μου κρύβεται ένα μεγαλύτερο χάος από αυτό που με περιτριγυρίζει, ένα χάος που μέσα του χωράει ολόκληρο το σύμπαν. Φυσικά και για τα όσα αρνητικά έβλεπα στον εαυτό μου είχα πολλές δικαιολογίες έτοιμες.

Αυτή που πρωτοστατούσε, βέβαια, για τις δικές μου ανεπάρκειες, ήταν ότι φταίει ο κόσμος που με έκανε έτσι. Πόσο μα πόσο λάθος είχα, πόσοι μα πόσοι από εμάς χρησιμοποιούν αυτή την δικαιολογία;

Δεν ξέρω πως ξεκίνησαν όλα, ίσως να ήταν κάτι που διάβασα, ίσως να ήταν τα πολλά χρόνια που με έκαναν να ωριμάσω, ίσως να ήταν και κάτι άλλο, αλλά είδα μέσα από μια σχισμή, μια φευγαλέα συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος και το ταξίδι είναι μέσα μου, ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένα, ότι το κακό ή το καλό που κάνω στον εαυτό μου ή σε άλλους δεν περιορίζεται σε μένα ή στον στενό μου περίγυρο αλλά διαιωνίζεται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, στο σύμπαν και σε ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Η συνειδητοποίηση αυτή με έκανε να τρομάξω, ήταν όπως την πρώτη μέρα που κατάλαβα ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από μένα, ότι δεν είμαι το επίκεντρο της ιστορίας που διαδραματίζεται αλλά ένας μικρός κομπάρσος σε ένα τεράστιο έργο που παίζεται από δισεκατομμύρια ανθρώπους και με άλλους πρωταγωνιστές.

Μόνο που αυτή την φορά κατάλαβα ακριβώς το αντίθετο, ότι εγώ είμαι ο πρωταγωνιστής και η ταινία αυτή επηρεάζεται άμεσα από εμένα και από την δική μου ενέργεια ή ενέργειες. Η ταινία αυτή έχει σαν πρωταγωνιστή τον καθένα από εμάς, τον καθένα από αυτά τα δισεκατομμύρια ανθρώπους που ζουν και πεθαίνουν σε αυτό τον κόσμο.

Είναι αυτοί, είμαι εγώ, είμαστε όλοι μαζί, εμείς που μέσα από την συλλογική συνείδηση καθορίζουμε το μέλλον το δικό μας, του πλανήτη αλλά και των παιδιών μας. Η κάθε ενέργεια μας υπέρ ή εναντίον της ανθρωπότητας, η κάθε καλή ή κακή μας πράξη δεν επηρεάζει μονάχα εμάς ή τον περίγυρό μας.

Η κάθε μας πράξη, η κάθε μας σκέψη διαχέεται και φτάνει σε κάθε πλάσμα όπου και αν βρίσκεται.

Είμαστε όλοι πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσοι, το έργο δεν διαδραματίζεται για άλλους αλλά για εμάς, για τον καθένα ξεχωριστά αλλά και για όλους μαζί. Είμαστε πρωταγωνιστές αλλά και θεατές, είμαστε αυτοί που καθορίζουν το μέλλον, είμαστε αυτοί που ζουν το παρόν και είμαστε όλοι μαζί.

Η κάθε πράξη σου – μου – μας επηρεάζει όλους, επηρεάζει και όλους όσους θα υπάρξουν, σκέψου με την καρδιά πριν πράξεις και όπως είπε ο αθάνατος Νίκος Καζαντζάκης,

αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ.

Όσοι θέλετε να αναδημοσιεύσετε κάποιο άρθρο, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας  στο xorispanolia@gmail.com