Ό,τι δεν σε σκοτώνει (δεν) σε κάνει (απαραίτητα) πιο δυνατό

“Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό” είπε ο Νίτσε, αυτό το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα παγκόσμιο νόμο ο οποίος μας επιτρέπει μετά από ένα τραυματικό γεγονός να αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας, όπως ο μυθικός Φοίνικας, χωρίς καμιά συνειδητή προσπάθεια.
Έχουμε αφαιρέσει από τον εαυτό μας την ευθύνη και την υποχρέωση της προσπάθειας.

Πολλές φορές το θύμα παραμένει στην σκιά του τραύματος μισοζώντανο να καταριέται την μοίρα του και να αναμασά τα γεγονότα που του κατέστρεψαν την ζωή. Άλλοι εκμεταλλεύονται το γεγονός αυτό για να απομυζούν συμπόνια από τους γύρω τους χωρίς να προσπαθούν να βελτιώσουν την κατάσταση τους, ίσως μάλιστα να τρέμουν στην ιδέα της βελτίωσης της γιατί θα χάσουν το ρόλο του θύματος που τόσο καλά έμαθαν να παίζουν. Εξάλλου αρκετοί βάζουν τον εαυτό τους σε αυτή την θέση γιατί είναι ένας φτηνός και αποτελεσματικός τρόπος για να κερδίσεις την προσοχή των άλλων.

Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ίσως στην πλειοψηφία, δεν θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε ότι αυτό που τελικά δεν τους σκότωσε τους έκανε πιο δυνατούς. Αντίθετα, όπως

αναφέρει ο καταξιωμένος νευροψυχίατρος Boris Cyrulnik, το τραυματικό γεγονός μπορεί να δημιουργήσει “ανθρώπους σκιάχτρα” οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους, μεταξύ άλλων, ανίκανους να αγαπηθούν και ένοχους όταν νιώθουν ευτυχία.

Όμως, παρ’ όλα αυτά, μέσα από τον πόνο και την δυστυχία, η ευκαιρία της αναγέννησης παραμένει εκεί και τις περισσότερες φορές εξαρτάται περισσότερο από το ίδιο το τραυματισμένο άτομο – παρά από τυχαίους μελλοντικούς παράγοντες – να αντεπεξέλθει και να επανέλθει στην ζωή.

Θα ήταν πιο ακριβές ή τουλάχιστον πιο κατανοητό να λέγαμε πως “Ό,τι δεν σε σκοτώνει σου δίνει την ευκαιρία να γίνεις πιο δυνατός”.

Όπως και στην ιστορία του John O’Leary ο οποίος στην ηλικία των 9 ετών είχε καεί σε ποσοστό 100% του σώματος του και αναγεννήθηκε κυριολεκτικά μέσα από τις στάχτες του. Η φωτιά δεν του στέρησε μόνο τα δάχτυλα του και όλο του το δέρμα αλλά και το σπίτι των γονιών του. Κανένας δεν πίστευε ότι θα επιβίωνε και όμως όχι μόνο επιβίωσε αλλά τώρα πλέον στα 40 του είναι γνωστός ομιλητής, συγγραφέας, επιχειρηματίας και πατέρας 4 παιδιών. Όπως αναφέρει στο πρώτο του βιβλίο On Fire: The 7 Choices to Ignite a Radically Inspired Life, το ταξίδι της επιβίωσης ήταν δύσκολο και μακρύ. Αφού τελείωσαν οι μάχες για την βιολογική επιβίωση, άρχισε ένας μεγαλύτερος πόλεμος με τις συναισθηματικές δυσκολίες της καθημερινότητας, την παραμόρφωση του δέρματος του και τον άκρων του και με τις αρχικές αναπηρίες που του προκάλεσε η φωτιά. Τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα ήταν πολλά, αλλά ο ίδιος, η οικογένεια και όλο το υποστηρικτικό του σύστημα ήταν τέτοια που τον σφυρηλάτησαν στον άνθρωπο που είναι σήμερα. Όπως αναφέρει ο ίδιος, δεν θα άλλαζε ποτέ τα γεγονότα που προκάλεσαν την τραγωδία γιατί όλα αυτά συνέθεσαν τη σημερινή του ζωή για την οποία είναι εξαιρετικά ευγνώμων. Η φωτιά όχι μόνο δεν τον σκότωσε αλλά του έδωσε την ευκαιρία να γίνει πιο δυνατός.
Τα πράγματα για τον John θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά: θα μπορούσε μετά την βιολογική του επιβίωση να έμενε καθηλωμένος στο ρόλο του θύματος και να περνούσε μια ζωή πολύ διαφορετική από αυτή που ζει σήμερα.

Η κάθε τραυματική εμπειρία στη ζωή μας η οποία δεν μας απομακρύνει από την ίδια την ζωή είναι μια ευκαιρία για ανάπτυξη ή μπορεί να καταστεί μια καλή δικαιολογία για καθήλωση. Η επιλογή τις περισσότερες φορές είναι δική μας.

Όλοι θα συναντήσουμε αντιξοότητες και θα βρεθούμε μπροστά στην απώλεια αγαπημένων μας. Τα τραύματα, σωματικά και ψυχικά, καθώς και ο πόνος που αυτά προκαλούν, είναι αναπόφευκτα. Πολλές φορές στεκόμαστε αδύναμοι μπροστά στα τερτίπια της μοίρας. Όμως ο τρόπος που θα τα αντιμετωπίσουμε και το υποστηρικτικό περιβάλλον που θα βρούμε ή δεν θα βρούμε μπορεί να δώσει μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση στην πορεία της ζωής μας.

Διαβάστε επίσης την σχετική ιστορία "Η πορεία μας στο φως"

Ο τραυματισμένος πρέπει να παλέψει συνειδητά για να επιτύχει την ανύψωση του μέσα από το χάος της αβύσσου, που τον οδηγούν με μανία οι δαίμονες που κουβαλάνε τα τραύματα του και τις αναμνήσεις του. Η επίκληση των εσωτερικών αποθεμάτων για επιβίωση είνα σημαντική αλλά από μόνη της ίσως να μην είναι αρκετή, αν δεν υπάρχει πραγματικά ένα νόημα και ένας λόγος για συνέχιση του αγώνα και της ζωής, η μάχη θα είναι άνιση και ίσως εκ των προτέρων χαμένη.

Το κυρίως ερώτημα που πρέπει να θέσεις στον εαυτό σου μετά από ένα τραυματικό γεγονός δεν είναι αν θέλεις να ζήσεις, αλλά τί ζωή θέλεις να ζήσεις. Η βιολογική σου αθανασία δεν μπορεί να περνά από τα χέρια σου, όμως έως ότου επέλθει ο βιολογικός σου θάνατος έχεις στα χέρια σου την ικανότητα της ψυχικής ανάκαμψης από τα τραύματα του παρελθόντος.

Μπορούμε να είμαστε πιο δυνατοί από τα γεγονότα παρ’ όλο τον πόνο που αυτά μας έχουν προξενήσει. Η αίσθηση ότι δεν είμαστε τα θύματα αλλά οι πρωταγωνιστές της ζωής και η πεποίθηση ότι μαχόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον μας δίνει την δύναμη να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας. Μας δίνει τα εχέγγυα να αντεπεξέλθουμε καλύτερα αποφεύγοντας την αδράνεια και το κλαψούρισμα για τα γεγονότα του παρελθόντος.

Μαριονέτα των περιστάσεων ή πρωταγωνιστής της ζωής, η απόφαση είναι δική σου.

Όσοι θέλετε να αναδημοσιεύσετε κάποιο άρθρο, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.