Η ατομική ελευθερία είναι ένα από τα υπέρτατα επιτεύγματα της σύγχρονης εποχής και του δυτικού τρόπου σκέψης. Κανένας δεν αμφιβάλλει ότι είναι πολύτιμη, πολυπόθητη και ωφέλιμη προς εμάς. Όσο πιο ελεύθεροι είμαστε τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε, αυτό είναι βαθιά χαραγμένο στο συλλογική μας σκέψη.
Η ατομική ελευθερία, όπως όλα τα καλά πράγματα, έχει κόστος για μας. Το κόστος της ελευθερίας επιλογής.
Μπορώ σχεδόν να σας ακούσω, “πώς μπορεί η ελευθερία επιλογής να είναι αρνητικό πράγμα;” Στις επόμενες γραμμές θα επιχειρήσω να δώσω απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα καθώς και λύσεις. Διαβάστε περισσότερα “Το παράδοξο της επιλογής”
Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ας αρχίσουμε από τον εαυτό μας.
Ο μόνος άνθρωπος που πρέπει να ανταγωνιζόμαστε πραγματικά είμαστε εμείς, κανένας άλλος.
Στόχοι όπως, θέλω να γίνω ο καλύτερος μαθητής της τάξης, θέλω να είμαι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ομάδα, ο καλύτερος σκακιστής στον κόσμο, δεν είναι οι ιδανικότεροι. Όχι γιατί δεν είναι εφικτοί, αλλά γιατί η επιτυχία μας δεν εξαρτάται απόλυτα από εμάς. Σε περίπτωση αποτυχίας επίτευξης του στόχου μας, που τις περισσότερες φορές είναι το πιθανότερο αποτέλεσμα, επέρχεται η ηττοπάθεια, η μελαγχολία και η απογοήτευση, η αρνητική εικόνα του εαυτού μας είναι δεδομένη.
Ο μοναδικός μας ανταγωνιστής είναι και θα είναι ο εαυτός μας, όχι τα υπόλοιπα 20 παιδιά στην τάξη που ίσως να έχουν τον ίδιο στόχο μαζί μας. Είναι αναμενόμενο ότι όλα εκτός από ένα θα απογοητευτούν, όσο καλή απόδοση και να έχουν. Αυτό ισχύει σε όλους τους τομείς της ζωής και σε όλες τις ηλικίες ανεξαιρέτως.
Το βλέμμα μας είναι καλύτερα να είναι στραμμένο στην καλύτερη δυνατή έκδοση του εαυτού μας, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Πόσο καλύτερος από σήμερα μπορώ να είμαι στους τομείς που έχω επιλέξει, την επόμενη μέρα, εβδομάδα, χρονιά, δεκαετία;
Με αυτό το στόχο η επιτυχία η αποτυχία εξαρτάται κατά κύριο λόγο από εμάς και τη δουλειά που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε.
Οι τραγωδίες μας κτύπησαν την πόρτα. Ακόμα και αν δεν τους ανοίξαμε, την έσπασαν και μπήκαν.
Παρέσυραν στο διάβα τους ότι βρήκαν, μας άφησαν εκεί στο πάτωμα μισοπεθαμένους, να αναρωτιόμαστε αν είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Ανεβήκαμε σε πανύψηλα βουνά, πιστέψαμε ότι θα βρούμε μια στιγμή ηρεμίας, να αναπολήσουμε το μέλλον, να σκεφτούμε το παρελθόν. Να δούμε τι δεν κάναμε σωστά, τι
