Μια χούφτα λουλούδια

«Τι νόημα έχει το δελτίο καιρού!..» αναρωτήθηκε.
«Δελτίο ψυχής έπρεπε να βγάζουν», είπε φωναχτά.
«Άστατα φαινόμενα με ακραίες συναισθηματικές καταιγίδες», σκέφτηκε ότι θα ήταν το δελτίο για την δική του ψυχή.

Για πολύ καιρό βασανιζόταν από συναισθηματική ξηρασία, δεν τον ένοιαζε – τότε – αν θα ζούσε ή αν θα πέθαινε. Η ζωή και ό,τι είχε σχέση με αυτή του ήταν εντελώς αδιάφορα.

Μα πάνε τώρα μερικές μέρες που το δελτίο άλλαξε, χειμώνιασε, καλοκαίριασε, δεν ήξερε. Δεν ήταν ειδικός για να καταλάβει.
Το σίγουρο είναι ότι κάτι σημαντικό άλλαξε, στην αρχή του φάνηκε πως ήταν προς το χειρότερο, μα τώρα…



Τώρα δεν ήταν σίγουρος αν προτιμούσε την συναισθηματική απροσφορότητα της τότε εποχής από την αστάθεια των συναισθηματικών φαινόμενων της σημερινής.
Το σκέφτηκε για ακόμα λίγο, δεν μπορούσε να αποφασίσει. Αν και στα εσώψυχα του ήξερε και ας μην ήθελε να το παραδεχτεί. Ένιωθε ότι η ζωή έγινε πιο ενδιαφέρουσα, ότι η ζωή απέκτησε επιτέλους τα δικά της χρώματα και ας ήτανε και σκούρα.

Ξαφνικά τον κυρίευσε ένας τυφώνας άγχους. Αυτά τα φαινόμενα τον έπιαναν εξ απροόπτου τις τελευταίες μέρες· «ούτε ο καλύτερος μετεωρολόγος ψυχών δεν μπορεί να τα προβλέψει, για αυτό και δεν υπάρχει μέχρι σήμερα δελτίο για αυτά», σκέφτηκε.

Ο τυφώνας συνέχιζε να τον χτυπά αλύπητα, μούδιασαν τα άκρα του, βάρυνε το στήθος του. Σκέψεις θανάτου πέρασαν από το μυαλό του.
Το τρομακτικότερο όμως από όλα αυτά ήταν ότι τον ανησυχούσαν αυτές οι σκέψεις θανάτου· δεν ήθελε να πεθάνει!..

Πώς γίνεται να ανησυχεί για τον θάνατο του, αυτός!.. Που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν τον ένοιαζε αν θα ζούσε ή αν θα πέθαινε; «Τι άλλαξε;».

Τώρα οι παλμοί του έτρεχαν με χιλιάδες μποφόρ και στο σώμα του δημιουργήθηκαν χείμαρροι από κρύο ιδρώτα. Το στήθος του σαν να ήταν κάτω από δέκα μέτρα χιόνι, τόσο ήταν το βάρος που ένιωθε.

Κάθιδρος και μισοπεθαμένος από το χτύπημα της θύελλας, θυμήθηκε ότι είχε διαβάσει κάποτε σε κάποιο άρθρο στο διαδίκτυο για τις κρίσεις πανικού, «αυτό πρέπει να είναι», σκέφτηκε. «Αυτό νιώθω».

Πέρασαν είκοσι – τριάντα λεπτά τρόμου και ξαφνικά όπως ήρθε η μπόρα έτσι και πέρασε, σηκώθηκε από τον καναπέ, πήρε μια βαθιά ανάσα, πήγε στην κουζίνα. Έβαλε ένα ποτήρι νερό.

«Τι να είναι αυτό που πυροδότησε αυτή την ραγδαία αλλαγή;» αναρωτήθηκε. «Τι είναι αυτό που επαναστάτησε μέσα μου και με έβγαλε από τη συναισθηματική αδιαφορία;»
Είχε βέβαια μια υποψία…

Βγήκε στη βεράντα του διαμερίσματος του να πάρει περισσότερο αέρα.Η πολυκατοικία του, που ήταν κάποτε κατάλευκη, έστεκε τώρα γκρίζα και μουντή σε μια αδιάφορη γειτονιά της πόλης, δίπλα από άλλα παρόμοια κτίσματα.

Παρατήρησε ξανά – όπως και πριν μερικές μέρες – στην απέναντι πολυκατοικία κάτι που του έκανε εντύπωση. Πάνω στο μουντό γκρίζο, σε ένα παράθυρο ενός διαμερίσματος χωρίς μπαλκόνι, τοποθετήθηκαν δύο μικροί καφεκόκκινοι ανθώνες όπου μέσα υπήρχαν φυτεμένα μικρά κόκκινα και ροζ λουλούδια.

 Υπήρχε μέσα φυτεμένη η ζωή, η ομορφιά, η ελπίδα του κόσμου.

Τα έβλεπε, τα ξανάβλεπε, παραξενευόταν, δεν είχε δει ποτέ ξανά λουλούδι από το μπαλκόνι του. «Ένα λουλούδι… Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη», σκέφτηκε. «Δεν υπάρχει ελπίδα…»

«Κάποιος τολμάει να αντισταθεί στην ασχήμια του τσιμέντου», μονολόγησε. Πράγμα αδιανόητο για τον ίδιο μέχρι εκείνη την στιγμή.

«Δεν είναι δυνατόν, πώς μπορεί να πιστεύει ότι μπορεί να τα βάλει με την ασχήμια αυτής της γειτονιάς;», «Κάποιος τρελός θα είναι!»

Μπήκε μέσα και αμπαρώθηκε.

Νύχτωνε, ξημέρωνε και ο εσωτερικός του κόσμος έβραζε· κόχλαζε ολόκληρος, έβγαινε έξω στην βεράντα και έβλεπε πως η αντίσταση όχι μόνο ήταν εφικτή αλλά και συνεχής.

Έβλεπε τον ένοικο του απέναντι διαμερίσματος, κάθε πρωί, να ποτίζει τα λουλούδια με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη και να σιγοτραγουδάει.

Τον έβλεπε και δεν άντεχε, «αυτός πώς και αντιστέκεται;» «Τι θράσος», «Τρελός θα είναι!..»

«Η πολυκατοικία δεν μπορεί να αλλάξει, η ασχήμια δεν νικιέται με ένα λουλούδι ή έστω με μια χούφτα λουλούδια». « Η ζωή δεν ομορφαίνει έτσι απλά» σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν.

Μα πόσο λάθος είχε! Η πολυκατοικία άλλαζε, μαζί με τον ίδιο και τους ανθρώπους των διπλανών διαμερισμάτων. Ανθώνες τοποθετήθηκαν και σε άλλα παράθυρα· η γειτονιά άλλαζε, η πόλη άνθιζε σαν γαρυφαλλιά στο καταχείμωνο.

Η αντίσταση ήταν εφικτή, ίσως και να μην ήταν μάταιη. Η αντίσταση στόλιζε τους τοίχους με χρώματα αλλά κυρίως χάραζε πάνω στις ψυχές των ανθρώπων. Δύσκολη και επώδυνη διαδικασία η χαρακτική ψυχών, μα τι σημασία έχει, όταν χαράζει πάνω στις ψυχές την ελπίδα.

Από εκείνη την μέρα που αντίκρισε τα λουλούδια η ψυχή του ήταν άστατη και ασυμβίβαστη με το γκρίζο και την ασχήμια.

Μια χούφτα λουλούδια, χωρίς αγκάθια, του χάραξαν την ψυχή, τον άφησαν με ανεξίτηλα σημάδια.

Λουλούδια σε όλους τους γκρίζους τοίχους ποθούσε και δεν ησύχασε ποτέ ξανά πια.

Γράφει:
Παύλος Κωνσταντίνου

 

Όσοι θέλετε να αναδημοσιεύσετε κάποιο άρθρο, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.